Blog

„Stop being so damn hard on yourself – PROGRESS is all that matters
It’s so easy to look to the top of the mountain and feel like it’s impossible to get from here to there. The key is to stop spending so much time starting at the peak – and intimidating the hell out of yourself.”

Deze insprirerende uitspraak is van Scott Dinsmore. Ik begreep het overigens eerst verkeerd.

Ik dacht dat hij bedoelde: ”...kijkend vanaf de top naar beneden en je dan zorgen maken hoe je daar ooit (weer) komt.” 
Het effect is wel dat dit me deed terugdenken aan mijn fietstocht van gisteren. Ik was al op de terugweg en fietste in de uiterwaarden van de Wilpse Klei, zoals het daar heet. Daarvandaan

kun je de Deventer toren in de verte al zien staan.

Mijn eerste gedachte was iets in de trant van dat ik dat hele eind nog moet en dat ik dan nog een kilometer of vijf te gaan heb voorbij de toren om thuis te komen. Ik had er toen al zo’n twintig kilometer opzitten, maar had nog genoeg energie. Een beetje gek dus, die gedachten. Maar dat duurde maar even en toen kon ik weer "terugschakelen" naar het moment en genieten van wat er allemaal in het nu te beleven is.


En dat is dan ook één van de boodschappen van Scott (en trouwens ook van Eckhart Tolle, Deepak Chopra en vele anderen) die luidt: Leef in het nu, maak kleine stapjes, want de taak/bezigheid/uitdaging waar je NU mee bezig bent is de enige die telt en de enige waar je volledige controle over hebt.
Scott noemt het "PROGRESS", vooruitgang, Barbara Oakley (van het boek 'A Mind For Numbers') heeft het over focussen op het PROCES, in plaats van op het doel. Ze bedoelen beide grofweg hetzelfde: om vooruitgang te boeken is het belangrijk je te focussen op wat op dat moment aandacht nodig heeft. Als het goed is, heb je wel een duidelijk beeld van het grote plaatje, dus daar hoef je je niet elk moment mee bezig te houden, dat leid alleen maar af.


Terugkomend op de fietstocht. Het doel daarvan is om lekker in de buitenlucht in beweging te zijn, wat van de omgeving te zien en te genieten (drie doelen, dus eigenlijk ;-). Door me zorgen te maken over hoe ver ik nog moest, verloor ik even het belangrijkste doel uit ogen, namelijk: genieten. Goed dus dat ik me dat realiseerde, want zo kon ik weer genieten van het uitzicht, van de wind in mijn gezicht en van de geluiden van de stilte die je alleen hoort als je je denken tot zwijgen weet te brengen.